Σειρηνικόν

Παίρνω απόψε κλωστή και βελόνι. Παραμερίζω ελπίδες και τα ψεύτικα σημάδια του καιρού κι ανοίγω παλιές πληγές. Δε θα ξανάρθω ποτέ, μ' ακούς; Θα κρύψω καλά τη θλίψη μου πίσω από γάζες και τσιρότα και θα ρίξω όλα τα τραγούδια που έχω γράψει για σένα μέσα στο καμίνι που αφήσαμε να καίει.

"Θα πενθώ πάντα, μ'ακούς;" Σκεφτόμενος εκείνη την υπόσχεση που δεν κράτησες ποτέ, δε θα αντέχω και πάντα θα σ' αφήνω. Όσα έμαθα σιγά σιγά τα ξεμαθαίνω. Δε δίνω, σε κανέναν πια, μ' ακούς;

Κι ατενίζω το πέλαγο, ψάχνω καράβια. Πόσα πλοία έχω χάσει, πόσα πλοία έχω κάψει; Χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ. Την επόμενη στεριά, μ' ακούς; Έτσι σαλπάρουν οι ψυχές, μην το ζορίζεις. Θα ανήκω πάντα στο επόμενο πλοίο.

Κι εσύ επόμενο μου πλοίο να μ' ακούς, γιατί δε μπορείς να με πας εκεί που θέλω. Θα σε κάψω και σένα, θα σε χάσω και σένα, σίγουρα.

Κι όταν θα λείψουν, τα επόμενα πλοία ή τα χρόνια, θα πάψω κι εγώ να κατεβαίνω στο λιμάνι. Μα μέχρι τότε θα ανήκω στο επόμενο πλοίο, μ' ακούς;

Ο κύκλος της βροχής

Σταγόνα στη σταγόνα, έτσι ξεδιψάει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο λογικός. Οι μεγάλες γουλιές, οι λαίμαργες κάθονται πάντα στο στομάχι και κρατάνε λίγο. Η ανομβρία, υψίστης ανάγκης, προέχει· το αδιάβροχο επίσης, αν και το δελτίο καιρού σπάνια πέφτει έξω. Κι άμα δε βγαίνεις κι απ'το σπίτι, τι σ'ενδιαφέρει; Καμιά υπόνοια όμως, κανένα σύννεφο. Κι όμως έβρεξε κι έβρεξε για τα καλά, από έναν ουρανό ολογάλανο.

Πριν βγω απ'το σπίτι δε σκέφτηκα να πάρω μαζί μου το αδιάβροχο. Κι έκατσα μες τη βροχή κι έπαιζα, σα μωρό παιδί. Κι ήταν ωραία. Σταγόνα στη σταγόνα ξεδιψάει ο άνθρωπος. Τα είπαμε αυτά.

Κι η λογική; Δεν αμφιβάλλει κανείς πως έβρεχε και βρέχει ακόμα. Η λογική δεν αναιρεί το συναίσθημα. Άμα τους κάνεις χώρο βολεύονται και τα δύο.

Σταγόνα στη σταγόνα, έτσι ξεδιψάει ο άνθρωπος. Κι όποιος φοβάται τη βροχή κι όποιος κρατάει ομπρέλα ποτέ δεν ξεδιψάει· πότε μόνος, πότε με κάποιον άλλο που έτυχε και δίψασε την ίδια σταγόνα.

To κοπάδι

Ζητείται ελπίς, παντός είδους και μορφής. Ζητείται διέγερσις, οιουδήποτε σθένους και συχνότητας. Δε με φοβίζει - το απολαμβάνω τις περισσότερες μέρες. Ζητείται γραφείο κηδειών που να αναλαμβάνει γκρουπ - θα παίζει όλη νύχτα το βαρύγδουπο μοτίβο της 5ης. Κnock knock - who's there? Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες, τώρα σιωπή και βλέμματα παραπανίσια. Θα μετρήσω ανάποδα 100 κι όταν τελειώσω να'χεις κρυφτεί καλά, τόσο καλά που ούτε εσύ να μπορείς να με βρεις. Σολ - σολ - σολ - μι (ύφεση για την ακρίβεια). Όσο δεν τ'ονομάζουμε πόλεμο τη βγάζουμε καθαρή, μα τ'αδέσποτα πονάνε όπου κι αν χτυπήσουν - και χτυπούν παντού. Ζητείται τονωτικό οποιασδήποτε ουσίας - επείγει. Είπες "θα πάγω σ'άλλη γή, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα" μα τελικά ήρθες μαζί μας και περάσαμε καλά γιατί είχε ήλιο στην πόλη μας. Ζητείται εισητήριο, όχι ανοικτή πρόσκληση. Ζητείται βοσκός.

Vomiting rainbows

You are not here so I can't just doubt my intelligence, nor my intellect. Your absence is like a million libraries combined. I've missed you, thus you are mine. Mine to the bone. And I smoke ever since. I know, I know; how foolishly I became who I am. It doesn't feel this bad though. I'm not muttering anathemas. I've always had a curious trend in silence. And I'm being me ever since, in a fashion I know best. Me the smoker, full-stop.

me the smoker

Επικίνδυνα παιχνίδια

Δε σου χρωστάω τίποτα. Κι αν σου χρωστάω είναι ελάχιστα. Μονάχα κάτι ψιλά, όσο αξίζει ένα πακέτο στιγμιαίας απόλαυσης. Κι έπειτα άρχισα το κάπνισμα. Και μετά σταμάτησα να είμαι ο εαυτός μου. Κι αν κάποιος απ' τους δυο μας χρωστάει κάτι στον άλλο, αυτός είσαι εσύ, αλλά δεν έχω μάθει ποτέ μου να ζητώ κι όταν το κάνω, το κάνω άτσαλα.
Μαζί σου δε χωράνε άλλα λάθη, ούτε μαζί μου, πλέον. Για σένα ξαναλέω τέλος. Για μένα πήγα σήμερα στην εκκλησιά του Αη Σπυρίδωνα κι άναψα ένα κεράκι. Έρμαιο των τύπων όμως, δίχως κατάνιξη και ταπείνωση. Σαμπώς κι έχει φταίξιμο ο Θεός για τη βλακεία των ανθρώπων.
Πάλι απόψε με πονάει ο λαιμός μου και τα μάτια μου κλείνουνε ξανά από τη νύστα, μα το τσιγάρο και το ξενύχτι σταθερές αξίες. Χωρίς αξία, χωρίς λόγο. Μήτε με ψάχνω, μήτε με βρίσκω.
Δεν την κατάλαβα ποτέ τη δύναμή μου. Ποτέ. Κι αν ακόμα έρχομαι πίσω είναι επειδή δεν έχω πού αλλού να πάω. Κι αν σ' αγαπώ είναι για να' χω κάτι να αγαπώ.

Ο άλλος κι εγώ

Σημάδεψε με το δάκρυ σου όλα όσα δε μπόρεσες να αποκτήσεις
σαν μια σοκολάτα απ' το περίπτερο που λιγουρεύτηκες
και δε σου περίσσεψαν χρήματα να αγοράσεις επειδή χρειαζόσουνα τσιγάρα.
Και το χαρτζιλίκι του μπαμπά δε φτάνει για υπερκομφορτισμούς.
Η αλήθεια ίσως να μην αρμόζει σε κάθε περίσταση
κι η ελευθερία να παίρνει πάντοτε διαφορετική υπόσταση.
Αυτό το' μαθα.
Όχι από τα 20 χρόνια που περιπλανιέμαι σκοπίμως άσκοπα μέσα σε τούτο το φιλμ
σαν πρωταγωνιστής σε μια ταινία που δε θα βγει ούτε καν σε dvd.
Το ξέρω, γιατί μου το' μαθε η μάνα μου απ' την κούνια
όταν για να με κάνει να σωπάσω μου' χωνε την πιπίλα στο στόμα
κι εγώ σαν Τσε Γκεβάρα την έφτυνα και συνέχιζα το κλάμα
- από μικρός μου άρεσε το μελό -
και ζητούσα κάτι πιο αληθινό, πιο οικείο.
Την αγκαλιά της.
Το ξέρω, γιατί μου το' μαθε η πατρίδα μου απ' την ιστορία της
όταν διάβαζα για τον Ευαγόρα και το Γρηγόρη
όταν τραγούδαγα για την 1η του Απρίλη και την 25η του Μάρτη
αλλά κι όταν αηδίαζα με τα πολιτικά σταριλίκια στην tv
όταν μάλλωνα στο δρόμο με τους άυλους ανθρώπους που τη ζούσαν
κι όταν ψώνιζα απ' το supermarket brownies και έτρωγα McDonalds.

Γι' αυτό, όταν το αύριο και το χθες θα γίνουνε απλά ημέρες
και εσύ θα μεγαλώσεις (ακόμα παραπάνω) και θα καταλάβεις
πως το μόνο που κατάφερες να αποκτήσεις
είναι αυτό το λυπηρό set δακρύων στα γεμάτα ψέμα μάτια σου
τότε θα' ρθω και θα σου ξηγηθώ.
Εγώ
το παιδί της μαμάς μου
το σπασικλάκι
ο ασυμβίβαστος
ο φωνακλάς
ο μοναχικός
το παιδί του μελό
ο κακός οδηγός
ο αποτυχημένος μουσικός
ο απόμακρος.

Και θα σου πω πως όσα χρόνια κι αν ζήσεις
δε θα είσαι μεγαλύτερος από μένα
γιατί εγώ πήρα τη ζωή στα χέρια μου απ' την κούνια
και επέλεξα να γίνω άνθρωπος απ' το δημοτικό.
Δεν περίμενα να ζήσω ως ο άλλος και μετά να γίνω εγώ.

μισώ τα αύριο, ειδικά αυτά που δεν έρχονται ποτέ

Μισώ τις ιστορίες και τα παραμύθια. Ειδικά αυτά που έχουν τέλος και δε μ' αφήνουν να σκεφτώ. Κι ακόμη ειδικότερα αυτά που έχουν happy end. Μισό λεπτό ρε κύριε. Θες να πεις πως όλοι οι πρίγκηπες ήταν down-to-earth και ψάχνανε για το κλασικό girl next door ή πως όλες οι γαλαζοαίματες ήταν σκάρτες; Και γιατί ο λύκος παρίστενε τη γιαγιά και δε χύμηξε στην Κοκκινοσκουφίτσα να την κατασπαράξει εξαρχής; Τι πρόβλημα έχει; Wannabe λύκαινα; Και οι καλές νεράιδες; Και οι κακές μάγισσες; Τι σκατά θέλουνε και μπλέκονται στα πόδια του απλού κόσμου;
Μισώ τα αύριο κι ειδικά αυτά που δεν έρχονται ποτέ, όπως τα αύριο των παραμυθιών. 100% ευκταία - 0% εφικτά. Ποιος θα ζούσε ποτέ σ' ένα σπίτι με 7 νάνους περιμένοντας λύτρωση (τι άρρωστημένα βίτσια είναι αυτά) και ποιος θα φίλαγε ποτέ μια άγνωστη χωριατοπούλα με κολλημένο μήλο στο λαιμό; Κοροιδευόμαστε τώρα;
Καλά συμφωνώ πως ίσως δεν είμαι κι ο κατάλληλος να μιλάω γι' αυτά. Σίγουρα δεν είμαι prince Charming material. Ούτε royal, ούτε καν elite - η μόνη αφρόκρεμα που ξέρω είναι αυτή στο αφρόγαλα του Haagen Dazs, που είναι και πεντανόστιμη.
Κι αν όλο αυτό πίστεψες πως είναι αλήθεια να με συγχωρείς. Είναι που μου μπασταρδέψανε τα συναισθήματά μου με τα δικά τους και μερικές φορές χάνω την υπομονή και την πίστη μου. Όπως λέει κι η Δημουλά "Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα. [...] έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε." - και το μόνο που φοβάμαι είναι πως ίσως έχω μεγαλώσει (πολύ) και δεν το πήρα πρέφα.