είδα τον κόσμο ολόκληρο απ' την κορφή ενός δέντρου

Λίγο πιο πάνω. Λίγο πιο δεξιά. Ακόμα λίγο. Όχι, πολύ το πήγες. Πάρ' το λίγο πίσω. Εκεί!
Κάρφωσε τώρα. Όσο πιο δυνατά μπορείς, μη μας πέσει η πρόκα και σπάσει η κορνίζα - δώσαμε τόσα λεφτά. Για τη φωτογραφία που 'χει μέσα μη σε νοιάζει. Μια ανάμνηση είναι. Αν δεν ήταν μελάνι, θα 'τανε σκέψη. Όχι πως το ένα αναιρεί το άλλο - λέμε τώρα.
Δε δείχνει ωραία εκεί κρεμμασμένη η κορνίζα; Διάλεξα το ξύλο να ταιριάζει με το χρώμα του καναπέ. Αν και τώρα που το βλέπω καλύτερα, πολύ μουντή η φωτογραφία. Δεν είχαμε καλύτερη να βάλουμε; Ωραία η ανάμνηση, δε λέω, αλλά τη θυμάμαι πιο ζωντανή, πολύχρωμη.
Να σου πω, βγάλε τη φωτογραφία από μέσα και βάλε μονάχα ένα άσπρο χαρτί.
Α μπράβο! Τώρα μάλιστα. Η κορνίζα δείχνει καλύτερα έτσι. Κι αν μας ρωτήσουνε οι καλεσμένοι μας γιατί δε βάλαμε τίποτα μέσα, ας δουν καλύτερα. Είναι όλες μας οι αναμνήσεις εκεί εκτεθημένες. Ένα δεύτερο κοίταγμα χρειάζεται μονάχα. Και λίγη σκέψη.
Και μπροστά τους θα δουν όλο τον κόσμο, απ' την κορφή ενός δέντρου, κομμένου, εργαστηριακά επεξεργασμένου, άσπρου, λείου, φτιαγμένου για να γράφουμε και να σχεδιάζουμε πάνω ό,τι τραβάει η ψυχή μας - όσο τραβάει η ψυχή μας.