θες αύριο να πεθάνουμε μαζί;

(Δεν υπάρχει λογική σειρά σκέψης - ίσως ούτε καν λογική - στο παρακάτω κείμενο. Μονάχα σκέψεις. Κι οι σκέψεις φίλε είναι αδάμαστες κι αδέσποτες. Δεν τις χωράει κανένα σπίτι με σκεπή, κανένας δρόμος που οδηγεί εκεί που λέει η πινακίδα. Τις καβαλάς, γραπώνεσαι από πάνω τους και πας όπου σε πάνε αυτές. Κάποιοι αυτό θα βιαστούν να το ονομάσουν σχιζοφρένεια. Γι' αυτούς όμως δε θα μπορέσουμε ποτέ για έναν απλούστατο λόγο. Δεν θέλουν.)

Άμα δε φοβάσαι το θάνατο, τίποτα δε φοβάσαι. Έτσι λένε. Υπάρχουνε και μερικά παιδιά που δεν τα φοβίζει ο θάνατος, αλλά η ζωή. Κι ο θάνατος φαντάζει σαν ένα απλό στάδιο που θα περάσουμε όλοι μας - άλλοι το λένε τέλος κι άλλοι αρχή. Αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε αυτοκαταστροφικά, ούτε προβληματικά, ούτε καν αντικοινωνικά. Αυτά τα παιδιά είμαστε εμείς ή φίλοι μας ή κάποιοι άγνωστοι. Τα κάνουμε παρέα στο σχολείο ή τα κοροιδεύουμε τα διαλείμματα, λέμε τα Χριστούγεννα τα κάλαντα μαζί ή τα βλέπουμε στην αντίπαλη ομάδα να τα λένε με παιδιά που δεν τα πάμε καθόλου, παίζουμε μαζί τους στο πάρκο - ποδόσφαιρο ή ξύλο, πάμε μαζί για σινεμά ή καφέ ή τα βλέπουμε εκεί όταν πάμε με άλλη παρέα και σε κάποια φάση πρέπει να επιλέξουμε. Αν θα τα μισούμε ή αν θα τα αγαπήσουμε. Αυτές τις δυο επιλογές έχουμε (η τρίτη είναι να τα ζηλεύουμε αλλά αυτό εμπεριέχεται και στις δύο άλλες επιλογές σε διαφορετικές αποχρώσεις). Κάτι ελαφρύτερο - πόσο μάλλον έλλειψη ενδιαφέροντος για τα συγκεκριμένα άτομα - δεν υφίσταται. Δεν τα ενοχλεί καθόλου αυτό. Τα ενοχλεί μονάχα που δε μπορούνε να ζήσουνε κι αυτά φυσιολογικά σαν όλους τους άλλους. Που δε μπορούν να πειραχτούν από τίποτα, να ξαφνιαστούν απ' το απρόσμενο (δεν υπαρχει απρόσμενο), να τους αρέσει ο καφές, να ζητήσουν κάτι απ' τον δίπλα. Καλόβολα παιδιά και συνάμα στενοχωρημένα. Βλέπεις στα μάτια τους τη θλίψη. Αυτή είναι όλη κι όλη η σοφία τους και είναι μεγάλο το τίμημά της. Σου έχει τύχει ποτέ λοιπόν να σκεφτείς το θάνατο σαν λύση; Τότε φίλε δεν ανήκεις σ' αυτά τα παιδιά. Γιατί αυτά τα παιδιά αγαπητέ φίλε (και τονίζω το φίλε επειδή είμαι εδώ για σένα σαν ίσος προς ίσο - σε χρειάζομαι κι εγώ όσο με χρειάζεσαι κι εσύ) δε φοβούνται το θάνατο για ένα λόγο. Κι αυτός βρίσκεται στα μάτια τους. Μάθε με να μη φοβάμαι τη ζωή, να σου μάθω κι εγώ να μη φοβάσαι το θάνατο. Κι αν θες, αύριο πεθαίνουμε μαζί. Όχι από βλακεία. Δεν είναι λύση ο θάνατος όπως κι ο κάθε θάνατος. Αλλά από σοφία. Γιατί κάτι αξίζει να πεθάνει μόνο όταν κάτι καλύτερο θα βγει από αυτό (όπως λένε και πως ο Θεός σε παίρνει πάντοτε στην πιο καλή σου στιγμή). Εγώ το πιστεύω. Τυφλά φυσικά, μα το πιστεύω. Ξέρει Αυτός. Θα μάθω κι εγώ - κι ας μην υπάρχει μικρότερο έψιλον να βάλω στο εγώ.