μισώ τα αύριο, ειδικά αυτά που δεν έρχονται ποτέ

Μισώ τις ιστορίες και τα παραμύθια. Ειδικά αυτά που έχουν τέλος και δε μ' αφήνουν να σκεφτώ. Κι ακόμη ειδικότερα αυτά που έχουν happy end. Μισό λεπτό ρε κύριε. Θες να πεις πως όλοι οι πρίγκηπες ήταν down-to-earth και ψάχνανε για το κλασικό girl next door ή πως όλες οι γαλαζοαίματες ήταν σκάρτες; Και γιατί ο λύκος παρίστενε τη γιαγιά και δε χύμηξε στην Κοκκινοσκουφίτσα να την κατασπαράξει εξαρχής; Τι πρόβλημα έχει; Wannabe λύκαινα; Και οι καλές νεράιδες; Και οι κακές μάγισσες; Τι σκατά θέλουνε και μπλέκονται στα πόδια του απλού κόσμου;
Μισώ τα αύριο κι ειδικά αυτά που δεν έρχονται ποτέ, όπως τα αύριο των παραμυθιών. 100% ευκταία - 0% εφικτά. Ποιος θα ζούσε ποτέ σ' ένα σπίτι με 7 νάνους περιμένοντας λύτρωση (τι άρρωστημένα βίτσια είναι αυτά) και ποιος θα φίλαγε ποτέ μια άγνωστη χωριατοπούλα με κολλημένο μήλο στο λαιμό; Κοροιδευόμαστε τώρα;
Καλά συμφωνώ πως ίσως δεν είμαι κι ο κατάλληλος να μιλάω γι' αυτά. Σίγουρα δεν είμαι prince Charming material. Ούτε royal, ούτε καν elite - η μόνη αφρόκρεμα που ξέρω είναι αυτή στο αφρόγαλα του Haagen Dazs, που είναι και πεντανόστιμη.
Κι αν όλο αυτό πίστεψες πως είναι αλήθεια να με συγχωρείς. Είναι που μου μπασταρδέψανε τα συναισθήματά μου με τα δικά τους και μερικές φορές χάνω την υπομονή και την πίστη μου. Όπως λέει κι η Δημουλά "Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα. [...] έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε." - και το μόνο που φοβάμαι είναι πως ίσως έχω μεγαλώσει (πολύ) και δεν το πήρα πρέφα.