Ούτε τούμπες, ούτε σάλτα. Μια ζωή όλο πρόσεχε και φλεβίνες.
Να τρώω το φαί μου κρύο μη μου κάψει τη γλώσσα
και το παγωτό ζεστό μη χάσω τη φωνή μου.
Μακριά από σκυλιά και γάτες
και στο πάρκο ούε λέξη για τσουλήθρα, κούνια ή τραμπάλα.
Το χειμώνα κρεμμύδι με 45 παλτά, 7 σάρπες και 2 σκουφιά
και το καλοκαίρι χιονάνθρωπος με εξηντάρι Nivea.
Μάνα, άσε με να παίξω, άσε με να λερωθώ,
να κτυπήσω, να βραχώ, να κρυώσω, να καώ.
Να νιώσω κάψα στο λαιμό και ζάλη στο κεφάλι.
Να ψηθώ στον πυρετό, να γεμίσω σπυριά, να σπάσω ακόμα και το χέρι μου.
Να νιώσω μόνος, να τρομάξω, να χάσω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου.
Και τότε θα' χω λόγο να' ρχομαι πίσω σε σένα
να μου φιλήσεις την πληγή
να γιάνω, μαμά.
"ενώ η ζωή.. όταν την φας ζεστή, καίγεσαι. Μένεις καμένος καιρό, και μέχρι να καταλάβεις γεύση πρέπει να τρως στάχτες"
ReplyDelete