χάρειν χαμού

Δακρύων μνήματα με κυριεύουν
καθώς ανεπαίσθητα ζυγίζω το δέον με την προδωσία
σε ένα νηφάλιο ταξίδι,
περιλουσμένο με κόκκινο οίνο και θυσίες παρθένων
στο όνομα του μέγα Διόνυσου.
"Είναι μακριά ο δρόμος του γυρισμού" σου έλεγα
"και δε θα τον αντέξεις"
Δεν θα σ' αγαπάνε πάντοτε οι θεοί
μηδέ θα σου εμφανίζουνε στο δρόμο σου Ιθάκες.
Μονάχα θα σε αφήνουνε μετέωρο
να βιώνεις ξανά και ξανά την ίδια απώλεια
σα δεύτερος Ορφέας που δε μπόρεσε να περιμένει.