Μόλις ξάπλωσα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως πέρασε άλλη μια μέρα που δε χάρηκα το μωβ-ροζ του ουρανού τα ξημερώματα βγαίνοντας απ' το σπίτι. Πως δε γέλασα με το αυτοκίνητο που το βρήκα παρκαρισμένο ενάμισι μέτρο μακριά απ' το πεζοδρόμιο από το χτεσινό μεθύσι. Πως δεν έζησα αρκετά σήμερα. Κι απόψε βρήκα να παραπονεθώ που δεν προφταίνω να κάνω κάτι. Τώρα που μόλις ξάπλωσα. Μα δε σκιάζομαι.
Πάντα υπάρχει το αύριο να αντισταθμίζει. Την απώλεια του σήμερα, τα όσα δεν προλάβαμε, τα όσα δεν καταφέραμε. Κι η γη συνεχίζει να γυρίζει κυκλικά και να με παρασέρνει στο δικό της χορό. Κι εγώ να αφήνομαι γιατί ξέρω πως η ζωή δεν είναι μόνο οι στιγμές που τη σκέφτεσαι, αλλά κι οι στιγμές που διασκεδάζεις να τη ζεις.
Καλή σου νύχτα λοιπόν γλυκέ, πληγωμένε μου εαυτέ. Σε βρίσκω σιγά σιγά.
No comments:
Post a Comment