Ο άλλος κι εγώ

Σημάδεψε με το δάκρυ σου όλα όσα δε μπόρεσες να αποκτήσεις
σαν μια σοκολάτα απ' το περίπτερο που λιγουρεύτηκες
και δε σου περίσσεψαν χρήματα να αγοράσεις επειδή χρειαζόσουνα τσιγάρα.
Και το χαρτζιλίκι του μπαμπά δε φτάνει για υπερκομφορτισμούς.
Η αλήθεια ίσως να μην αρμόζει σε κάθε περίσταση
κι η ελευθερία να παίρνει πάντοτε διαφορετική υπόσταση.
Αυτό το' μαθα.
Όχι από τα 20 χρόνια που περιπλανιέμαι σκοπίμως άσκοπα μέσα σε τούτο το φιλμ
σαν πρωταγωνιστής σε μια ταινία που δε θα βγει ούτε καν σε dvd.
Το ξέρω, γιατί μου το' μαθε η μάνα μου απ' την κούνια
όταν για να με κάνει να σωπάσω μου' χωνε την πιπίλα στο στόμα
κι εγώ σαν Τσε Γκεβάρα την έφτυνα και συνέχιζα το κλάμα
- από μικρός μου άρεσε το μελό -
και ζητούσα κάτι πιο αληθινό, πιο οικείο.
Την αγκαλιά της.
Το ξέρω, γιατί μου το' μαθε η πατρίδα μου απ' την ιστορία της
όταν διάβαζα για τον Ευαγόρα και το Γρηγόρη
όταν τραγούδαγα για την 1η του Απρίλη και την 25η του Μάρτη
αλλά κι όταν αηδίαζα με τα πολιτικά σταριλίκια στην tv
όταν μάλλωνα στο δρόμο με τους άυλους ανθρώπους που τη ζούσαν
κι όταν ψώνιζα απ' το supermarket brownies και έτρωγα McDonalds.

Γι' αυτό, όταν το αύριο και το χθες θα γίνουνε απλά ημέρες
και εσύ θα μεγαλώσεις (ακόμα παραπάνω) και θα καταλάβεις
πως το μόνο που κατάφερες να αποκτήσεις
είναι αυτό το λυπηρό set δακρύων στα γεμάτα ψέμα μάτια σου
τότε θα' ρθω και θα σου ξηγηθώ.
Εγώ
το παιδί της μαμάς μου
το σπασικλάκι
ο ασυμβίβαστος
ο φωνακλάς
ο μοναχικός
το παιδί του μελό
ο κακός οδηγός
ο αποτυχημένος μουσικός
ο απόμακρος.

Και θα σου πω πως όσα χρόνια κι αν ζήσεις
δε θα είσαι μεγαλύτερος από μένα
γιατί εγώ πήρα τη ζωή στα χέρια μου απ' την κούνια
και επέλεξα να γίνω άνθρωπος απ' το δημοτικό.
Δεν περίμενα να ζήσω ως ο άλλος και μετά να γίνω εγώ.

μισώ τα αύριο, ειδικά αυτά που δεν έρχονται ποτέ

Μισώ τις ιστορίες και τα παραμύθια. Ειδικά αυτά που έχουν τέλος και δε μ' αφήνουν να σκεφτώ. Κι ακόμη ειδικότερα αυτά που έχουν happy end. Μισό λεπτό ρε κύριε. Θες να πεις πως όλοι οι πρίγκηπες ήταν down-to-earth και ψάχνανε για το κλασικό girl next door ή πως όλες οι γαλαζοαίματες ήταν σκάρτες; Και γιατί ο λύκος παρίστενε τη γιαγιά και δε χύμηξε στην Κοκκινοσκουφίτσα να την κατασπαράξει εξαρχής; Τι πρόβλημα έχει; Wannabe λύκαινα; Και οι καλές νεράιδες; Και οι κακές μάγισσες; Τι σκατά θέλουνε και μπλέκονται στα πόδια του απλού κόσμου;
Μισώ τα αύριο κι ειδικά αυτά που δεν έρχονται ποτέ, όπως τα αύριο των παραμυθιών. 100% ευκταία - 0% εφικτά. Ποιος θα ζούσε ποτέ σ' ένα σπίτι με 7 νάνους περιμένοντας λύτρωση (τι άρρωστημένα βίτσια είναι αυτά) και ποιος θα φίλαγε ποτέ μια άγνωστη χωριατοπούλα με κολλημένο μήλο στο λαιμό; Κοροιδευόμαστε τώρα;
Καλά συμφωνώ πως ίσως δεν είμαι κι ο κατάλληλος να μιλάω γι' αυτά. Σίγουρα δεν είμαι prince Charming material. Ούτε royal, ούτε καν elite - η μόνη αφρόκρεμα που ξέρω είναι αυτή στο αφρόγαλα του Haagen Dazs, που είναι και πεντανόστιμη.
Κι αν όλο αυτό πίστεψες πως είναι αλήθεια να με συγχωρείς. Είναι που μου μπασταρδέψανε τα συναισθήματά μου με τα δικά τους και μερικές φορές χάνω την υπομονή και την πίστη μου. Όπως λέει κι η Δημουλά "Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα. [...] έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε." - και το μόνο που φοβάμαι είναι πως ίσως έχω μεγαλώσει (πολύ) και δεν το πήρα πρέφα.

σε είδα

Σε είδα σήμερα το πρωί μες το ντουλάπι της κουζίνας, επάνω στη συσκευασία των corn-flakes και κατα το απόγευμα στην τηλεόραση στα νέα, σ' ένα σεισμό στην Ιαπωνία. Κατά το βραδάκι ήρθες και μου έφερες την παραγγελία απ' το φαστφουντάδικο - δεν ήξερα πως οδηγάς μηχανάκι. Έφαγα κι όταν βγήκα να πετάξω τα σκουπίδια ήσουνα πάλι εκεί, μια απ' τις γάτες της γειτονιάς που περίμενε για αποφάγια. Κι όταν σε τάισα καλά καλά ήρθες και μπήκες μέσα στο σαλόνι μου, μέσα σε μια παράσταση επάνω σε ένα Μινγκ μαιμού. Μα δεν αρκέστηκες εκεί. Μ' ακολουθήσεις στο μπάνιο και πήρες τη μυρωδιά του σαμπουάν μου και την αφή του σαπουνιού μου. Κι όταν τελείωσα ξάπλωσες μαζί μου στο κρεβάτι κι έγινες το μαξιλάρι μου.
Από αύριο, σκέφτομαι, μόνο καφέ το πρωί. Κομμένα τα νέα, κομμένα και τα φαστ-φουντ. Όχι πολλά πολλά με τις γάτες και φτάνει με τα βάζα μαιμούδες - σηκώνομαι και πάω και σπάω το βάζο. Άλλη μάρκα σαμπουάν και το σαπούνισμα με σφουγγάρι.
Όσο για το μαξιλάρι αλλαγή καμία. Έτσι κι αλλιώς παραβιάζεις τα όνειρά μου. Δε μπορώ να κόψω και τον ύπνο, δυστυχώς.

θες αύριο να πεθάνουμε μαζί;

(Δεν υπάρχει λογική σειρά σκέψης - ίσως ούτε καν λογική - στο παρακάτω κείμενο. Μονάχα σκέψεις. Κι οι σκέψεις φίλε είναι αδάμαστες κι αδέσποτες. Δεν τις χωράει κανένα σπίτι με σκεπή, κανένας δρόμος που οδηγεί εκεί που λέει η πινακίδα. Τις καβαλάς, γραπώνεσαι από πάνω τους και πας όπου σε πάνε αυτές. Κάποιοι αυτό θα βιαστούν να το ονομάσουν σχιζοφρένεια. Γι' αυτούς όμως δε θα μπορέσουμε ποτέ για έναν απλούστατο λόγο. Δεν θέλουν.)

Άμα δε φοβάσαι το θάνατο, τίποτα δε φοβάσαι. Έτσι λένε. Υπάρχουνε και μερικά παιδιά που δεν τα φοβίζει ο θάνατος, αλλά η ζωή. Κι ο θάνατος φαντάζει σαν ένα απλό στάδιο που θα περάσουμε όλοι μας - άλλοι το λένε τέλος κι άλλοι αρχή. Αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε αυτοκαταστροφικά, ούτε προβληματικά, ούτε καν αντικοινωνικά. Αυτά τα παιδιά είμαστε εμείς ή φίλοι μας ή κάποιοι άγνωστοι. Τα κάνουμε παρέα στο σχολείο ή τα κοροιδεύουμε τα διαλείμματα, λέμε τα Χριστούγεννα τα κάλαντα μαζί ή τα βλέπουμε στην αντίπαλη ομάδα να τα λένε με παιδιά που δεν τα πάμε καθόλου, παίζουμε μαζί τους στο πάρκο - ποδόσφαιρο ή ξύλο, πάμε μαζί για σινεμά ή καφέ ή τα βλέπουμε εκεί όταν πάμε με άλλη παρέα και σε κάποια φάση πρέπει να επιλέξουμε. Αν θα τα μισούμε ή αν θα τα αγαπήσουμε. Αυτές τις δυο επιλογές έχουμε (η τρίτη είναι να τα ζηλεύουμε αλλά αυτό εμπεριέχεται και στις δύο άλλες επιλογές σε διαφορετικές αποχρώσεις). Κάτι ελαφρύτερο - πόσο μάλλον έλλειψη ενδιαφέροντος για τα συγκεκριμένα άτομα - δεν υφίσταται. Δεν τα ενοχλεί καθόλου αυτό. Τα ενοχλεί μονάχα που δε μπορούνε να ζήσουνε κι αυτά φυσιολογικά σαν όλους τους άλλους. Που δε μπορούν να πειραχτούν από τίποτα, να ξαφνιαστούν απ' το απρόσμενο (δεν υπαρχει απρόσμενο), να τους αρέσει ο καφές, να ζητήσουν κάτι απ' τον δίπλα. Καλόβολα παιδιά και συνάμα στενοχωρημένα. Βλέπεις στα μάτια τους τη θλίψη. Αυτή είναι όλη κι όλη η σοφία τους και είναι μεγάλο το τίμημά της. Σου έχει τύχει ποτέ λοιπόν να σκεφτείς το θάνατο σαν λύση; Τότε φίλε δεν ανήκεις σ' αυτά τα παιδιά. Γιατί αυτά τα παιδιά αγαπητέ φίλε (και τονίζω το φίλε επειδή είμαι εδώ για σένα σαν ίσος προς ίσο - σε χρειάζομαι κι εγώ όσο με χρειάζεσαι κι εσύ) δε φοβούνται το θάνατο για ένα λόγο. Κι αυτός βρίσκεται στα μάτια τους. Μάθε με να μη φοβάμαι τη ζωή, να σου μάθω κι εγώ να μη φοβάσαι το θάνατο. Κι αν θες, αύριο πεθαίνουμε μαζί. Όχι από βλακεία. Δεν είναι λύση ο θάνατος όπως κι ο κάθε θάνατος. Αλλά από σοφία. Γιατί κάτι αξίζει να πεθάνει μόνο όταν κάτι καλύτερο θα βγει από αυτό (όπως λένε και πως ο Θεός σε παίρνει πάντοτε στην πιο καλή σου στιγμή). Εγώ το πιστεύω. Τυφλά φυσικά, μα το πιστεύω. Ξέρει Αυτός. Θα μάθω κι εγώ - κι ας μην υπάρχει μικρότερο έψιλον να βάλω στο εγώ.

είδα τον κόσμο ολόκληρο απ' την κορφή ενός δέντρου

Λίγο πιο πάνω. Λίγο πιο δεξιά. Ακόμα λίγο. Όχι, πολύ το πήγες. Πάρ' το λίγο πίσω. Εκεί!
Κάρφωσε τώρα. Όσο πιο δυνατά μπορείς, μη μας πέσει η πρόκα και σπάσει η κορνίζα - δώσαμε τόσα λεφτά. Για τη φωτογραφία που 'χει μέσα μη σε νοιάζει. Μια ανάμνηση είναι. Αν δεν ήταν μελάνι, θα 'τανε σκέψη. Όχι πως το ένα αναιρεί το άλλο - λέμε τώρα.
Δε δείχνει ωραία εκεί κρεμμασμένη η κορνίζα; Διάλεξα το ξύλο να ταιριάζει με το χρώμα του καναπέ. Αν και τώρα που το βλέπω καλύτερα, πολύ μουντή η φωτογραφία. Δεν είχαμε καλύτερη να βάλουμε; Ωραία η ανάμνηση, δε λέω, αλλά τη θυμάμαι πιο ζωντανή, πολύχρωμη.
Να σου πω, βγάλε τη φωτογραφία από μέσα και βάλε μονάχα ένα άσπρο χαρτί.
Α μπράβο! Τώρα μάλιστα. Η κορνίζα δείχνει καλύτερα έτσι. Κι αν μας ρωτήσουνε οι καλεσμένοι μας γιατί δε βάλαμε τίποτα μέσα, ας δουν καλύτερα. Είναι όλες μας οι αναμνήσεις εκεί εκτεθημένες. Ένα δεύτερο κοίταγμα χρειάζεται μονάχα. Και λίγη σκέψη.
Και μπροστά τους θα δουν όλο τον κόσμο, απ' την κορφή ενός δέντρου, κομμένου, εργαστηριακά επεξεργασμένου, άσπρου, λείου, φτιαγμένου για να γράφουμε και να σχεδιάζουμε πάνω ό,τι τραβάει η ψυχή μας - όσο τραβάει η ψυχή μας.

μη φοβάσαι, δε φοβάμαι

Σ' ερωτεύτηκα στην πιο ανίερη στιγμή της γνωριμίας μας
να προσπαθείς να αντισταθείς το διάολο που σ' έχει βγάλει στο παζάρι.
Καταγής τα ενθυμήματα απ' τα ταξίδια που κάναμε μαζί.
Κατασκισμένες φωτογραφίες, σπασμένα αγαλματίδια, μαγνητάκια και ποστ-καρτ
όλα διαλεγμένα ένα ένα απ' τις λαικές του κόσμου ολόκληρου
του κόσμου που εμείς φτιάξαμε μαζί, χέρι χέρι, περπατώντας στις φωτεινές λεωφόρους της υφηλίου.
Φτιαξαμε σπίτια σ' ολόκληρη τη γη και τα ονομάσαμε δικά μας
έστω κι αν κανείς απ' τους δυο μας δεν πιστεύει πως κάτι μπορεί να ανήκει μονάχα σε έναν - εκτός απ' την αγάπη.
Σε πολέμησα όταν θέλησες να φύγεις και σε πυροβολησα εκεί που πονάει περισσοτερο
μα δε σε σκότωσα, μιας και κανείς απ' τους δυο μας δεν πιστεύει πως κάτι μπορεί να πεθάνει - εκτός απ' το θάνατο.
Είναι παράξενο το πως το σχήμα του κορμιού σου ταιριάζει τόσο τέλεια στο σχήμα του δικού μου
σαν το κομμάτι που λείπει απ' το άλυτο μου παζλ.
Μα δεν τελειώνει ποτέ αυτό το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς κανείς απ' τους δυο μας δεν πιστεύει πως κάτι μπορεί να έχει τέλος - εκτός απ' τη μοναξιά.

Veni. Vidi. Visa.

Κέρδισες τη ζωή σου πίσω - λες
κατάφερες να σπάσεις τη συμφωνία που' χες δώσει με το διάολο
μα πάλι πίσω εκεί θα πας
στα χαρτιά και στα ξενύχτια, στα αλκοόλ και τα βαριά ναρκωτικά
κι ας μου λες πως είσαι νηφάλιος και χορτάτος από ύπνο
κι ας μου επιδυκνύεις τη World Signia
κι ας ορκίζεσαι πως δεν ξαναευχήθηκες η τύχη να σου αθροίσει εφτάρια.
Τι προσπαθείς να αποδείξεις και σε ποιον;
Θα σε φωνάζω λοιπόν Ντόριαν ή μάλλον Φάουστ ή μάλλον καλύτερα με τ' όνομά σου
ακόμα κι αν πιστεύω πως κι αυτό το' χεις ξεχάσει
όπως ξέχασες εκείνο το Δεκαπενταύγουστο στο σπίτι της γιαγιάς
όπως ξεχασες τα τελευταία Χριστούγεννα ή Χάνουκα ή όπως αλλιώς σας είπε να το λέτε
ο Θεός που σας βάζει ημερομηνίες λήξης και χρυσά αστεράκια για την ορθογραφία.
Μακάρι να μ' έκανες και μενα σαπούνι όταν είχες την ευκαιρία.
Θα μπορούσα τουλάχιστο να προσπαθήσω να σε ξεβρωμίσω.
Μα το παιξες έξυπνα και μ' άφησες κλεισμένο σ' ένα παλάτι
με όλες τις ανέσεις και τις πολυτέλειες
να με πιέζεις να προσκυνήσω κι εγώ τον αντίχριστό σου, τον Αλλάχ σου, το Μάο σου.
Μα το πουλί όσα χρόνια και να το' χεις φυλακισμένο
σαν του ανοίξεις λίγο την πορτούλα του κλουβιού
θα πετάξει μακριά.
Γιατί είναι φύσει ελεύθερο.
Σπίτι του, ο ουρανός.
Αφέντης του, ο εαυτός του.
Και θεός του;
Το άπειρο, αγαπητέ 3V..

μονάχα

Μην το ρωτήσεις αν το δεις ξανά.
Θα σε κάνει και σένα ένα ακόμα απολίθωμα ενάντια στην εξέλιξη.
Ένα ακόμα στερεό αστέρι που δεν πρόκειται να πέσει όσο κι αν εύχεσαι.

Και θα πιστέψεις τότε πως τούτο είν' η μοίρα σου, τούτο η ζωή σου.
Μα μη μικροπιάνεσαι - πολλή ακόμα η αναπνοή σου.
Έχεις δρόμο εσύ σου έλεγα
κι ας πέθαινα μετά σε κάθε σου σιωπή.

Και δε με νοιάζει να πεθαίνω
-ούτε κι εσένα πρέπει-
Μονάχα να' χω λόγο ν' ανασταίνομαι.

Αυτό με νοιάζει.

"UR" flame

The lacrimas of the mujeres have not dried yet from the Picasso painting.. [...]

εκπτώσεις

Σ' άφησα κάπου να κείσαι στην ευτέλεια της σημερινής εκπτωτικής τάσης του status quo. Έλεγα πως σ' αυτή την κοινωνία του πυξ-λαξ θα δυναμώσεις και θ' ανδριέψεις. Θα γίνεις Τιτάνας. Και σου υποσχέθηκα ενδελέχεια αν κάτι δεν πάει καλά, αν σε βρω να τρέμεις από ανεπάρκεια, κρυμμένη απ' τα φώτα των κλαμπ και των ορθάδικων. Μα σε συνάντησα προχθές να πουλάς light αισθήματα στο μπρατσωμένο αγόρι πίσω απ' το μπαρ καθώς χτύπαγες μαργαρίτες με τις φίλες σου. Σ' έκοψα να μου υπόσχεσαι στο κινητό πως θα ρθεις επειδή ήτανε σημαντικό για μένα, ενώ είχατε κανονίσει η γυναικοπαρέα να πάτε να επιδείξετε τις Dior και τις Gucci σας κρεμασμένες στο χέρι σε περίοπτη θέση. Προσπάθησα να σε πλησιάσω, μα σ' έβρισκα συνέχεια εν κινήσει υπνωτισμένη, προσπαθησα να σε ξυπνήσω μα οι σειρήνες τους ακούγονταν γλυκύτερα. Σου φώναζα αξίζεις περισσότερα, μα είχες ήδη μπει στη βιτρίνα, πίσω από μια μεγάλη κόκκινη επιγραφή... "ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ".

απλά δεν υπάρχεις, συγγνώμη

Κλείσε μου τα μάτια
κάνε με να μη βλέπω
ένα μαντήλι ή μια πρόκα είναι αρκετά.
Κλείσε μου την πόρτα
σταμάτα με για λίγο
μα θα βρω τρόπο να βγω έξω.
Κλείσε μου το φως
παρόλο που σβηστό ήταν πάντα.
Θα τα καταφέρω να δω και την τελευταία αράχνη που χώνεται στην πιο ανήλιαγη χαραμάδα του ταβανιού σου.
Γιατί ό,τι και να κάνεις εμένα δε θα με' χεις
ούτε δικό σου, ούτε όμηρό σου
Θα αφεντεύω τον εαυτό μου
και θα' μαι κύριος των αποφάσεων μου.
Κι αν ακόμα μένω
είναι επειδή το θέλω εγώ..

όχι άλλα blackout, please

Δε μπορώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν η Carrie παντρευόταν το Ρώσσο στο Sex and the City κι ούτε πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα αν ο Ash δεν έπαιρνε για πρώτο του pokémon τον Picachu. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει μεταξύ House και Supernatural για την επόμενη σειρά που θα ξεκινήσω αλλά και ούτε έχω καταλάβει γιατί ο Stan απ' το American Dad μισά τόσο πολύ τη Susan Sarandon. Θα' θελα το Friends να μην τελείωνε στο 10ο κύκλο ή τουλάχιστο να συνεχιζόταν σε ταινία και το πιτσιρίκι από το Family Guy να ψοφήσει επειδή δεν το πάω καθόλου. Μακάρι να μην χάσω άλλα επεισόδια του Ben 10 και να δείξει ξανά σε επανάληψη το καλοκαίρι το Κωνσταντίνου και Ελένης.
Κι αν καμιά φορά κοπεί το ρεύμα και σβήσει η TV νευριάζω, επειδή τότε έχω να κάνω με τα αληθινά σκουπίδια, εκείνα της ζωής.

la vida loca

"Θα σε μεγαλώσουμε με όλες τις ανέσεις. Δε θα σου λείψει τίποτα.
Θα σε στείλουμε στα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια, ταξίδια σ' ολόκληρο τον κόσμο
Κι όταν επιστρέψεις θα βρεις μια δουλειά με κύρος και λεφτά
-είτε γιατρός, είτε επιχειρηματίας, είτε διδάκτορας σε πανεπιστήμιο-
Μετά θα βρεις μια όμορφη κι έξυπνη κοπέλα που σου αρμόζει και θα κάνεις οικογένεια.
Και θα πάρετε ένα ωραίο, μεγάλο σπίτι με αυλή και γρασίδι
για τα εγγονάκια που θα μας χαρίσετε
να ερχόμαστε να τα καμαρώνουμε καθισμένοι στα γουστόζικα ξύλινα έπιπλα κήπου
δίπλα από τις καλοκλαδεμένες σας τριανταφυλιές που θα μοσχομυρίζουν.."
-Κι αν σας βγει αποτυχημένος καλλιτέχνης, στείρος ή ομοφυλόφιλος;
"Δεν πρόκειται. Θα πάνε όλα σύμφωνα με το σχέδιο.."

αφυδάτωση

Να με θυμάσαι σαν τη βροχή που δεν έβρεξε ποτέ.

Κι όταν τα καταφέρεις, εύχομαι τότε να κλαις μονάχα αλάτι.

mary

Did you ever think I'd let you fall, Mary
that safe inside my shell I'd become numb?
Remember all those times I used to call you fairy
it's time to unbutton both your wings
it ain't the time to jump.

Did you ever think I'd let you lose you, Mary
that I'd leave the crowd to stomp you over?
I remember your lips always scented cherry
now it's time to rest
you gotta face the queen's anger.

Mary, oh, you didn't have to worry
let me lead you back to where things start
carry your dead soul back to your body
the body left for everyone to use
jumping didn't make you feel amused.

Did you ever think I'd let you die, Mary
that I'd reconsider things without you?
Don't remember bad words they used, any
yeah, it's time to reach the rainbow glow
it's your time to glow.

Mary, oh, you didn't have to worry
let me lead you back to where things start
carry your dead soul back to your body
the body left for everyone to use
jumping didn't make you feel amused.

April 3, London

Dear Santa,

I know it's too early to ask for my christmas present but I can't hold on 'till next christmas. If you could please make an exception for this time only. I'm writing to you for a friend of mine. The one who always gets coal every 25th. Well, I want her back - even if that means I'm gonna be getting coal too for my whole life. I've been a really good boy and I'm sure you know 'coz you' ve been watching me from up there. Thank you Santa.

Love, Yiannis

P.s. Could you please bring world peace as well?

the time you spend with your hair

You got the grace to ruin, to burn, to destroy
I gave you a man and you turned him into a boy
and while forced to fake I'm giving in
to every stupid thing that you may think.
"Roll over, play dead"
If not yet..

i killed my couch

Καστόρινα παπούτσια,

γουναρικά από μινκ

κι η κονκάρδα της PETA σε περίοπτη θέση.

αργός θάνατος (;)

Ντεπόζιτα, κεραίες και δορυφορικά πιάτα,
ξεφτισμένες μπογιές και οξειδωμένα σίδερα.
Σεληνιασμένα σκυλιά και ντουέτα γάτων τη στιγμή της γονιμοποίησης.
Φώτα, φώτα, ψεύτικα φώτα,
πλαστικά, εργοστασιακά, αρρωστιάρικα
κι ένα μουντό φεγγάρι χωρίς ιδιέταιρη μαγεία.
Σύρματα χωρίς πουλιά και πουλιά χωρίς σύρματα.
Ένα αεροπλάνο με άγνωστο προορισμό
κι ένα τρεμάμενο αστέρι -θα φύγει κι αυτό με τη σειρά του-
Κόρνες και ίου ίου
φτηνές μουσικές και ψιλά φρεναρίσματα, απρόσμενα.
Κι ο καπνός του τσιγάρου μου.
Έξω απ' το παράθυρό μου.

τσιρότο

Ούτε τούμπες, ούτε σάλτα. Μια ζωή όλο πρόσεχε και φλεβίνες.

Να τρώω το φαί μου κρύο μη μου κάψει τη γλώσσα

και το παγωτό ζεστό μη χάσω τη φωνή μου.

Μακριά από σκυλιά και γάτες

και στο πάρκο ούε λέξη για τσουλήθρα, κούνια ή τραμπάλα.

Το χειμώνα κρεμμύδι με 45 παλτά, 7 σάρπες και 2 σκουφιά

και το καλοκαίρι χιονάνθρωπος με εξηντάρι Nivea.

Μάνα, άσε με να παίξω, άσε με να λερωθώ,

να κτυπήσω, να βραχώ, να κρυώσω, να καώ.

Να νιώσω κάψα στο λαιμό και ζάλη στο κεφάλι.

Να ψηθώ στον πυρετό, να γεμίσω σπυριά, να σπάσω ακόμα και το χέρι μου.

Να νιώσω μόνος, να τρομάξω, να χάσω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου.

Και τότε θα' χω λόγο να' ρχομαι πίσω σε σένα

να μου φιλήσεις την πληγή

να γιάνω, μαμά.

χάρειν χαμού

Δακρύων μνήματα με κυριεύουν
καθώς ανεπαίσθητα ζυγίζω το δέον με την προδωσία
σε ένα νηφάλιο ταξίδι,
περιλουσμένο με κόκκινο οίνο και θυσίες παρθένων
στο όνομα του μέγα Διόνυσου.
"Είναι μακριά ο δρόμος του γυρισμού" σου έλεγα
"και δε θα τον αντέξεις"
Δεν θα σ' αγαπάνε πάντοτε οι θεοί
μηδέ θα σου εμφανίζουνε στο δρόμο σου Ιθάκες.
Μονάχα θα σε αφήνουνε μετέωρο
να βιώνεις ξανά και ξανά την ίδια απώλεια
σα δεύτερος Ορφέας που δε μπόρεσε να περιμένει.

μπλε

Κοιμήσου κι απόψε με το ίδιο τραγούδι να παίζει σ' επανάληψη.
Μην αφήσεις άλλο τραγούδι να σου φτιάξει τη διάθεση,
είσαι στα κάτω σου και το γουστάρεις.
Το ξέρω γιατί μου το' χες πει,
ένα κορίτσι όλο μωβ, μελό και κλάματα.
Κι αν κι η ώρα πέρασε κι ο ύπνος δε σε παίρνει, δεν πολυσκιάζεσαι.
Τι κι αν δε σου κάτσει το μεικάπ αύριο
και το παιδί της αλληλογραφίας δε σου κάνει τα γλυκά ματάκια;
Εσύ απόψε γουστάρεις να χαλαστείς
κι εγώ σε γουστάρω που γουστάρεις την καλύτερή μου φίλη.
Είμαι κι εγώ ένας του είδους σου άλλωστε
όλο μαύρα t-shirt και Κερτ Κομπαίην.
Όμως δεν έμαθα να στρίβω και τα εργοστασιακά δε με συγκινούνε απόψε
γι' αυτό τη νύχτα αυτή θα την περάσεις μόνη σου.
Μα δε χαλιέσαι
το βλέπω στο τρίτο τενεκάκι μπύρας που κατέβασες
-μ' αρέσει να βλέπω γυναίκες ανθρώπινες-
και σ' ακούω να σιγομουρμουρίζεις τα λόγια στην τέταρτη επανάληψη.
Θα περάσουνε πολλά τεσσάρια μέχρι να αποφασίσεις να πας για ύπνο
μα εσύ θα συνεχίσεις να γουστάρεις όπως γούσταρες και την πρώτη φορά
στην πρώτη επανάληψη
στο πρώτο αδειανό τενεκάκι
στην πρώτη γόπα
στην πρώτη περασμένη σου ώρα.

υπερ-θέλεις

Είσαι εδώ κι αλλού ταυτόχρονα
κορμί παραδομένο στην υπόσχεση του τόπου
-δεν τις τηράς πάντοτε τις υποσχέσεις σου-
και χάνεσαι πότε στο αλλόυ και πότε στο πουθενά.
Αναζητιέσαι, θες ν' αλλάξεις, να βρεθείς
να νιώσεις το κρύο νερό στο πρωινό σου μπάνιο
το κάψιμο απ' στάχτη του τσιγάρου που σου καίει τις γάμπες
τον πόνο σαν προσπαθείς να κτενιστείς πριν βγεις με την παρέα.
Μονάχα τα γατιά σε πλησιάζουνε
-νιωθουνε λέει πράματα που ο άνθρωπος δεν τα ημπόρει-
μα δεν μπορείς να κάνεις παρέα μονάχα τα ζώα.
Μετά θα σε φωνάζουνε τρελλή..

digestion

And you're coming back
now, wearing
the most beautiful,
most expensive
dress you own.
Upon your well painted lips,
a so-far-back-welcome proposal.
Trying to save
your
high
school
prom
huh?
But I'm on a diet now.
After losing you way back then,
I gained some extra pounds.
and my tux won't fit me...

για μια Marlboro lights free μέρα

Και πνίγηκες στην εικόνα σου.
Σαν να μην ήξερες τη μοίρα σου από πριν.
Αλλά εσύ αυτό ήθελες. Και το κανες.
Ειλικρινά θα σου έβγαζα το καπέλο αν δεν ήξερα πως αυτό που σ' οδήγησε εκεί
δεν ήταν παρά μόνο μια αρρωστημένη σου εξάρτηση.
Δε λέω κι εγώ εξαρτημένος είμαι.
Εξαρτημένος στα όνειρα που από πιτσιρίκι δεν τολμώ να τα αλλάξω
στην ύπαρξη αγάπης στη ζωή μου
-ποιος δεν είναι εξαρτημένος σ' αυτό;-
στην έξοδο του Σαββάτου αγκαλιά μ' ένα ποτήρι κρύα Hoegaarden
στους φίλους μου που μεγαλώσαμε μαζί τις ψυχές μας
στις ατέλειωτες νύκτες αϋπνίας έξω στη βεράντα παρέα με τη Mary
στο συγκάτοικό μου τη μελαγχολία που μου γεμίζει τις ώρες μου με καλή μουσική
στη μάρκα των τσιγάρων μου που μόλις άλλαξα
επειδή τα Davidoff μου γαμούσαν το λαιμό
και σε κάθε τι που με προσδιορίζει σαν συνειδητά εξαρτώμενο ον.
Έχω μάθει όμως να συμβιβάζομαι.
Να αποβάλλω από μέσα μου τον ονειροπόλο πιτσιρικά
και να προσγειώνομαι όταν πρέπει
να μην επιβάλλω την αγάπη στη ζωή μου
να μένω μέσα τα Σάββατα όταν δε με παίρνει κανένας να βγούμε έξω
να κοιμάμαι όταν η Mary ξεμένει από μπαταρία
να μην με αφήνω να βυθίζομαι στο βαθύ μπλε
και να ακούω πότε πότε r'n'b και pop.
Αλλά κυρίως να σέβομαι τις ταμπέλες του "No smoking".

ως τον ουρανό

Τον έβλεπα συχνά να προσπαθέι να αγγίξει

το άπειρο με μια σκάλα 2 μέτρων

και γελούσα μαζί του [...]

post-it: σε μισώ πολυ (14pts)

Σου φύλαξα λίγη χαλασμένη πουτίγκα στο ψυγείο. Την είχε πετάξει η μαμά αλλά την πήρα απ' τα σκουπίδια και την καθάρισα, μην ανησυχείς.
Σε έπαιρνε ο αντζέντης σου κατά το μεσημέρι και σε ζητούσε για μια πολύ σημαντική οντισιόν σήμερα. Σε έπαιρνα από τότε τηλέφωνο να σου το πω αλλά το' χες κλειστό. Ίσως πάλι και να παιρνα στον παλιό σου αριθμό που είχε χαλάσει η sim του σ' εκείνο το ταξίδι μας στη Χαλκιδική, όταν σ' έσπρωξα καταλάθος μέσα στην πισίνα του ξενοδοχείου που μέναμε.
Συγχώρα με που έβαψα όλους τους τοίχους του σπιτιού πορτοκαλιούς. Ξέχασα πως μισάς αυτό το χρώμα.
Θυμάσαι την αγαπημένη σου σειρά που την έγραψες στο βίντεο να τη δεις; Έγραψα πάνω καταλάθος μια εκπομπή μαγειρικής για να τη δει η μαμά να μας φτιάξει τη συνταγή αύριο. Γαρίδες φουαγκρά, αν και τώρα θυμάμαι πως έχεις αλλεργια στα θαλασσινα.
Θυμήθηκα πως είναι τα γενέθλια σου σε λίγες μέρες και πήρα να σου χάρισω ένα δηλητηριώδη κισσό και ένα μικρό διαβολάκι της Ταζμανίας. Σου γραψα και κάρτα:
"Είναι τόσο χαριτωμένο όταν κοιμάται. Προσεχε μονάχα να το ταίζεις καλά. Είμαι σιγουρος όμως πως και να μην το ταίζεις, κάτι θα βρει να φάει."
Σε μισώ πολύ..

y.c.

Με πειράζει που ο κόσμος δε με παίρνει σα σοβαρά

μα περισσότερο με ενοχλεί όταν νομίζει πως είναι αμοιβαίο.

σιγά σιγά

Μόλις ξάπλωσα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως πέρασε άλλη μια μέρα που δε χάρηκα το μωβ-ροζ του ουρανού τα ξημερώματα βγαίνοντας απ' το σπίτι. Πως δε γέλασα με το αυτοκίνητο που το βρήκα παρκαρισμένο ενάμισι μέτρο μακριά απ' το πεζοδρόμιο από το χτεσινό μεθύσι. Πως δεν έζησα αρκετά σήμερα. Κι απόψε βρήκα να παραπονεθώ που δεν προφταίνω να κάνω κάτι. Τώρα που μόλις ξάπλωσα. Μα δε σκιάζομαι.

Πάντα υπάρχει το αύριο να αντισταθμίζει. Την απώλεια του σήμερα, τα όσα δεν προλάβαμε, τα όσα δεν καταφέραμε. Κι η γη συνεχίζει να γυρίζει κυκλικά και να με παρασέρνει στο δικό της χορό. Κι εγώ να αφήνομαι γιατί ξέρω πως η ζωή δεν είναι μόνο οι στιγμές που τη σκέφτεσαι, αλλά κι οι στιγμές που διασκεδάζεις να τη ζεις.

Καλή σου νύχτα λοιπόν γλυκέ, πληγωμένε μου εαυτέ. Σε βρίσκω σιγά σιγά.

στην τελευταία χαμένη μου μάχη

Τον πόλεμο δεν το χάνω

μα λυπάμαι γι' αυτό τον τελευταίο στρατιώτη

που θα πέσει στην τελευταία χαμένη μου μάχη.

αυτό που με νοιάζει

Μην το ρωτήσεις αν το δεις ξανά.

Θα σε κάνει κι εσένα ένα ακόμα απολίθωμα ενάντια στην εξέλιξη.

Και θα πιστέψεις τότε πως τούτο είν' η μοίρα σου,

τούτο η ζωή σου.

Μα μη μικροπιάνεσαι - πολλή ακόμα η αναπνοή σου.

Έχεις δρόμο εσύ σου λεγα

μα πέθαινα σε κάθε σου σιωπή.

Και δε με νοιάζει να πεθαίνω

-ούτε κι εσένα πρέπει-

Μονάχα να' χω λόγο ν' ανασταίνομαι.

Αυτό με νοιάζει.